Inleiding
Toen ik als student door Leiden fietste, moest ik altijd glimlachen om de kapper op het Noordeinde die zichzelf aanprees als “Specialist in alle haarsoorten”. Die heeft niet echt begrepen wat een specialisme in houdt, dacht ik. Wat iemand eerder tot specialist maakt, kwam op een mooie manier ter sprake tijdens een Waarderend Interview dat ik met een leerkracht voerde op een studiedag over waarderend gesprekken met ouders en kinderen. Zij is gedragsspecialist, maar durfde zichzelf eigenlijk niet zo te noemen. Want een specialist heeft toch altijd een antwoord? En dat had zij niet.
Het gaat niet om de antwoorden
De leerkracht verraste mij met die opmerking. Ik heb nog nooit een specialist bekeken als iemand die alle antwoorden heeft. Dat lijkt mij ook volstrekt onwenselijk, kan ik als specialist zeggen. Stel je voor, je hebt onwijs je best gedaan om je in een onderwerp te verdiepen en je op een specifiek gebied te bekwamen. Daar is veel tijd en energie in gaan zitten. En dan bereik je eindelijk het moment waarop je alle antwoorden hebt, zou je jezelf eindelijk specialist mogen noemen, blijkt dat je niets meer te leren hebt! Wat een domper zou dat zijn. Gelukkig werkt het zo niet. Het gaat eerder om de focus en de vragen die je hebt
Gelukkig kennen we in de waarderende aanpak het Poëtisch Principe: als je de werkelijkheid anders beschrijft, dan wordt die ook anders. Dus gaf ik haar de volgend suggestie terug: Wat als je een specialist ziet als iemand met een specifiek focusgebied in het werk? Iemand die de aandacht richt op een bepaald aspect in het onderwijs, er van alles van wil weten en daar op allerlei manieren achter probeert te komen? Dan heb je iemand die juist allerlei vragen heeft, die op onderzoek uit gaat, experimenteert en weer nieuwe vragen ontdekt als er antwoorden komen. Van die omschrijving werd de leerkracht helemaal blij, want dat maakt haar op en top specialist. Hoe gaaf is dat, dat het gaat om de keuze die je maakt en dat je vragen belangrijker zijn dan je antwoorden!
|
